Sunday, September 19, 2010

Υπευθυνότητα

Η νεα γενιά αντιμετωπίζει ζόρια. Οσοι φυσικά βγαίνουν έξω να τα αντιμετωπίσουν. 'Εχω παρατηρήσει μια τάση σε μερικούς 23-28 να κάθονται στο σπίτι, κρυμμένοι πίσω από ένα χόμπυ ή έναν υπολογιστή, να παρατείνουν μια εφηβεία που έχει τελειώσει, και να χαραμίζουν τα νιάτα τους στην κυριολεξία.
Αντι να βγούνε, να εκτεθούν, να ζήσουν, να ερωτευτούν, να μάθουν, να κοπιάσουν, και να μεγαλώσουν, ουσιαστικά, παραμένουν σε "εμβρυακό" στάδιο, σφιχτα τυλιγμένοι γύρω από την κουβερτούλα ασφαλείας που ειναι το πατρικό σπίτι, με την δικαιολογία οτι δεν υπάρχουν δουλειές, οι γυναίκες θέλουν καποιον με λεφτά, ή οτι σπουδάζουν, χωρίς όμως να πατάνε το πόδι τους στο πανεπιστήμιο.
Τι θα γίνει οταν ο 30χρονος πια μπουνταλάς θα γνωρίσει και θα ερωτευτεί-όπως συνηθίζεται- την δυναμική και ανεξάρτητη κοπέλα που δουλεύει από τα 18 της;
Εκείνη έχει μάθει να φροντίζε κάποιον, εκείνος θέλει να τον φροντίζουν, λογικό να λειτουργήσει. Στις αρχές.
Στην πορεία η απειρία και η ανωριμώτητα του μπουνταλά γίνεται εμφανής, όλο και πιο πολύ, δημιουργώντας τριβές και προστριβές.
Εκείνος νιώθει οτι εκείνη τον κρίνει, νιώθει ανίκανος, ζηλεύει, ανταγωνίζεται σαν παιδί στις διαμάχες και νιώθει χαμένος. Αν ειναι και ωραίος, θα βρει καποια από δίπλα για να ξανανιώσει όμορφα, υποβιβάζοντας την συντροφό του στον ρόλο της μάνας του και κηδεμόνας του. Αυτή που τον φροντίζει και αυτή που τον καβλώνει δεν ειναι το ίδιο άτομο.
Εκείνη βλέποντας οτι εχει ένα παιδί στα χέρια της, θα κοιτάξει αλλού ή θα κοιτάξει μόνο το παιδί της... ας μην συνεχίσω γιατί πήρα ένα υποθετικό σενάριο και το έκανα τσίχλα.

Το σημαντικό δεν ειναι τι κάνουμε στους άλλους οταν κρυβόμαστε πίσω από την προστατευτική φούστα της μαμάς, αλλα τι κάνουμε στον εαυτό μας.
Στερούμαστε της ευκαιρίας να νιώσουμε νεοι, ανεξάρτητοι, οτι το μέλλον μας ανήκει.
Πάμε από παιδί, έφηβος στο μεσήλικος. Και εκεί φυσικά επαναστατούμε και όποιον παρει ο χάρος.

Εχουμε μπλέξει τα μπουτια μας.

Φυσικό ειναι να φοβάται η να βαριέται ή να βολέυεται καποιος στις δίπλες της μήτρας της μαμάς του. Ομως η ποιότητα ενός ανθρώπου και η αξία του μετριέται ακριβώς με το πόσο κουραγιο μαζευει για να καταπολεμήσει ό,τι τον παραλύει.
Εγώ δεν θα ήθελα εναν μαλθακό μπουνταλά για σύντροφο ζωής.
Δεν θα ένιωθα ασφάλεια σωματική και συναισθηματική αλλα και οικονομική.

Δεν θέλω να ταίζω, να τον πλένω και να δείξω έτσι οτι τον νοιάζομαι. Θέλω να κάτσω πλάι του και να παλέψουμε να κάνουμε καποιο όνειρό μας αληθινό, μαζί.
Και αν δεν υπάρχει αυτός ο άντρας, so be it.

Απορώ με τις γυναίκες που λένε οτι "έτσι ειναι οι άντρες".
Η ακόμα χειρότερα με κοιτάνε σαν μια εγωίστρια φεμινίστρια όταν λέω οτι αρνούμαι να το παιξω μαμά.
Δεν βλέπουν τι κάνουν; Στον εαυτό τους κυρίως;


Ισως να έχουν δίκιο όσοι μου λένε οτι δεν κάνω εγώ για Ελλάδα.
Ομως, ούτε οι Ελληνες κάνουν πια για Ελλάδα, έτσι όπως κατάντησαν την ηθική τους, το σκεπτικό τους και τον τρόπο ζωής τους.

Μήπως είναι ώρα να σηκώσουμε τα μανίκια καινα μαζέψουμε τα σκατα που χέσαμε αμέριμνοι λίγο παντού;
Μήπως ειναι ώρα να φροντίσουμε, εμείς, και όχι καποιος άλλος, την ζωή μας;
Γιατί όσο τρομακτική και δύσκολη και να μπορεί να γίνει, ειναι δική μας, και δεν θα έχουμε άλλη.

1 comment:

  1. Ενδιαφέρουσα και πολύ λογική οπτική γωνία προσέγγισης της πραγματικότητας.
    Μακάρι να σκέφτονταν έτσι η πλειοψηφία των Ελλήνων αμφοτέρων των φύλων. Μα έλα που μόνο οι λίγοι μπορούν ακόμη και σκέφτονται.. κι όσο πάνε λιγοστεύουν!!

    ReplyDelete